«

Η ταπείνωση του Χριστού.

Μας καλεί ο Χριστός μας να γίνουμε ταπεινοί για να γνωρίσουμε την ανάπαυση της ψυχής μας.
Όσοι  διαβάζουμε την Αγία Γραφή,μικροί και μεγάλοι, άλλος λιγώτερο και άλλος περισσότερο,αισθανόμαστε τα Θεία Πάθη. Τα ζούμε και κυρίως το Πάσχα. Πόσοι όμως κατανόησαν το βάθος των Άγιογραφικών χωρίων που αναφέρονται στην ταπείνωση του Κυρίου είναι το ερώτημα.
«... ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ᾿ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλιπ. 2, 6-8).

Ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, σαρξ εγένετο.
Ο Λόγος, χωρίς καμιά αλλαγή στη θεία Του φύση, η οποία δεν μπορεί να μειωθεί καθόλου, εμπλέκεται πλήρως στη δική μας κατάσταση μέχρι του σημείου να αποδέχεται και αυτόν τον θάνατο, για να θεραπεύσει την αρρωστημένη μας φύση.

Ὁ Χριστός φανερώθηκε μέ «μορφή δούλου». Αὐτό  ἀποτελεῖ σκάνδαλο γιά πολλούς, ακόμα και για τους αιρετικούς.
Αξιοσημείωτη είναι και η αναφορά του γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ. <<Ἐπισκέφθηκε κάποτε τή Μονή μας ἕνα πρόσωπο, πού κατέχει ὑψηλή θέση σέ ἑτερόδοξη ἐκκλησία. Κοιτάζοντας τήν τοιχογραφία τῆς Μεταμορφώσεως ρώτησε: «Ποῦ εἶναι ὀ Πέτρος;». Τοῦ ἔδειξαν τόν Πέτρο. «Ὤ, πῶς τόν ἀπεικονίσατε ἔτσι! Ὁ Πέτρος σέ τέτοια ἐξουθένωση! >>.
Ξέφυγαν τελείως!!!

Αν το  δούμε το θέμα, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πολύ απλά  αναφερόμενοι στις ταπεινώσεις του Ιησού, στο ακάνθινο στεφάνι, στους εμπτυσμούς και κολαφισμούς, μένουμε εδώ. Αν όμως θέλουμε να γνωρίσουμε πιο βαθιά τον Λυτρωτή μας πρέπει να τολμήσουμε  την έρευνα.
Όταν έχεις πλούσια την Θεία χάρη, είσαι ελεύθερος από ψυχικά πάθη και οι συκοφαντίες, οι αδικίες και όλες οι ανθρώπινες εχθρότητες περνούν ως δυνατός αέρας που μόνο θόρυβο κάνει. Υπάρχει μέτρο Θείας Χάριτος για τον Χριστό μας;
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρεί ότι η κένωση του Λόγου του Θεού δείχνει την εύνοιά Του προς τους δούλους Του δια μιας άρρητης και ακατανόητης συγκαταβάσεως και ότι η αταπείνωτή Του δόξα ταπεινώνεται χωρίς να ταπεινωθεί.
Ακατανόητο το μυστήριο!

Όμως, <<εγένετο δέ ο ιδρώς αυτού ώσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γη  (Λουκ. κβ 42,44).>>. 

Έπρεπε να περάσει όλη η αμαρτωλότης των ανθρώπων από τον Ιησού για να σχισθεί το χαρτί των δικαιωμάτων που κατείχε ο διάβολος.Ο άδικος θάνατος του δικαίου ξέπλυνε το χαρτί των δικαιωμάτων του διαβόλου.
Δικαίωμα. Λέξη  μεταφυσική,θεολογική.Μπροστά  δε στην Θεία   δικαιοσύνη σταματά ο νουν του ανθρώπου.
Ποιός λοιπόν είναι ο Θεός μας; Το ακατάληπτον. Με τα αδιάβλητα πάθη ο Θεάνθρωπος . Μπροστά στον νεκρό φίλο Του δάκρυσε. Στην Γεθσημανή  γονατιστός προσευχόμενος  έλεγε.<<Πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν τούτο το ποτήριον απ’ εμού πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σόν γενέσθω...>>.
<< Περίλυπός ἐστί ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου. Μείνατε ὦδε καὶ γρηγορεῖτε>> τους παραγγέλνει τους μαθητές. . Ξεχωρίζει και χάνεται στο σκοτεινό βάθος του δάσους της αγωνίας.. Παλεύει μόνος. Κανένας δεν παραστέκεται δίπλα Του. Από τους μαθητάς ένας μονάχα αγρυπνεί. Ο Ιούδας.

Τρισμακάριοι είμαστε εμείς οι Χριστιανοί διότι έχουμε φίλο αυτόν τον Θεό. Τον  άγνωστο γνωστό. Τον περιφρονημένο. Τον σταυρωμένο για την αγάπη μας που όμως ζει δίπλα μας και με το αίμα Του μας τρέφει. Τον προδομένο από αυτούς για τους οποίους θυσιάστηκε.Από εμάς, που  μας συγχωρεί.

Ναι. Η προδοσία φέρνει και την απόγνωση σε πολλούς . Μα ο Θεός είναι απαθής. Όμως ο Χριστός μας δοκίμασε και την πείνα και την δίψα, την αγανάκτηση, τα δάκρυα, τα ουαί  και όσα νους ανθρώπου δεν δύναται...
Χριστέ μου, ας λέμε στον πόνο μας, εγώ δεν σε φθάνω διότι είσαι ο Θεός μου. Εσύ όμως με καταλαβαίνεις. Δυσκολεύομαι να πω συγνώμη. Δεν αντέχω... την πόνο της δοκιμασίας μου. Πως να συγχωρήσω τον εχθρό μου; Πως να αγαπήσω τον άδικο γείτονά μου; Είμαι τόσο μικρός! Έχυσες το αίμα Σου για μένα! Για να γίνω δυνατός. Για να γίνω ελεύθερος. Αλλά όμως παλεύω. Δίπλα Σου. Με τον καρκίνο μου. Με την μοναξιά μου. Μέσα στο σκοτάδι μου. Χωρίς να σε βλέπω. Σε αισθάνομαι ταπεινωμένο στον Πιλάτο, στους σταυρωτές, στην φυλακή ως κατάδικος, στα  περιφρονητικά λόγια και στην οδό του μαρτυρίου Σου. Να λυγίζεις ως άνθρωπος. Σε βλέπω. Έγινες άνθρωπος για μένα. Δεν είσουν φάντασμα. Έβλεπες και την μητέρα Σου στον Σταυρό.
Άλλο μυστήριο μυστηρίων. Ποιός μπορεί να περιγράψει και να εκτιμήσει το πάθος του Χριστού;Ποιός φθάνει να εξηγήσει την ταπείνωση,
το πάθος και την δόξα της Θεοτόκου; Όσοι είδαν μέσα τους τα βάθη της ψυχής τους δρόσισαν λίγο την δίψα της άγνοιας. Όσοι γνώρισαν την Θεία αύρα της Χάριτος. Το άκτιστο φως. Αυτοί που μας δίδαξαν πως δει πορεύσθαι. Πως να ταπεινωνόμαστε. Πως να παλεύουμε με τον εαυτό μας με τον κόσμο και τον κοσμοκράτορα. Πως και ποιούς να εκτιμούμε. Αυτοί που δόξασαν τα αφανή κοινωνικά στρώματα.

Στο σύγχρο εκκοσμικευμένο Έλληνα ακόμα και στην δοκιμασία της οικονομικής κρίσης η ταπείνωση παραμένει ξένη και παράδοξη. Το σκοτάδι της υπέρμετρης εγωπάθειας αλλού τον προσανατολίζει. Υπάρχουν όμως και  νηφάλιοι φίλοι του Χριστού και "λάτρεις " της Θεοτόκου που την τελειότητα δεν την αναζητούν στην εφήμερη και μάταιη αυτοεξύμνηση και αυτοπροβολή. Για να παραμένει η πατρίδα μας αλήτρωτη οι νηφάλιοι νεοέλληνες  θα είναι το μικρό ποίμνιο που όμως ο κάθε εχθρός το φοβάται.

Η ταπείνωση είναι η στολή της θεότητος κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Πως να άντεχε ο φτωχός άνθρωπος την δόξα Του; Ας ενδυθούμε με το ίδιο φόρεμα για να γίνουμε όμοιοι του Χριστού μας, του μόνου αληθινού Θεού.